Πέμπτη

Τι θα πει στην υγεία μας;




Μου αρέσουν οι αιρετικοί άνθρωποι, κι οι αθώοι.
Το κόκκινο, καλό κρασί που αφήνει στάμπες στα χείλη, στην καρδιά,
και κάνει χάλια τα χαλιά.
Kι εσύ που από εδώ το έφερες από εκεί το έφερες απόψε, με φίλησες στο στόμα με νότες.
μου έλειψες μουσική μου
Βλέπετε; Δεν είμαι ένας απλός αποτυχημένος εραστής εσωρούχων.

Τρίτη

Παράνοια κατόπιν συνεννόησης

SUGAR.


Σίγουρα μια μέρα μόνος θα διασχίσω τους μεγάλους δρόμους χωρίς την κομπανία κανενός, χωρίς εσένα ή το άρωμα σου δίπλα μου,
θα γευματίσω στο αγαπημένο μου εστιατόριο μόνος και θα τσουγκρίζω το ποτήρι μου με τον γκαρσόν,
θα επισκεφτώ το ομορφότερο νησί του κόσμου χωρίς συνοδό.
Σίγουρα μια μέρα δεν θα σε έχω ανάγκη και το τατουάζ με το όνομά σου θα έχει σβηστεί από το μπράτσο μου, σίγουρα μια μέρα.

Ώσπου να γίνει αυτό θα υποφέρω τραγικά κάθε μέρα.
Θα περιφέρομαι στους άδειους δρόμους σαν τρελός, με την δεξιά μου παλάμη ελεύθερη έτοιμη να πιαστεί με τη δική σου, με κλειστά μάτια κι με μυαλό πήχτρα σε ιστορίες οργίων για το τι κάνεις τις νύκτες μακριά μου, τι τρως, τι πίνεις, που πας και το δίνεις.
Θα μένω νηστικός κοιτάζοντας την ώρα να περνά, περιμένοντας σε μάταια έξω από το αγαπημένο σου εστιατόριο,
Θα κρεμιέμαι κάθε τόσο από την πλώρη των πλοίων που φτάνουν στο λιμάνι του ομορφότερου νησιού του κόσμου, φωνάζοντας το όνομα σου, παρακαλώντας τα να με αράξουν όχι αλλού παρά μόνο στην αγκαλιά σου μέσα, στο δικό μου λιμάνι.

Δεν σε αγάπησα ποτέ, φωνάζω για να πιστέψω.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, καταπίνω για να μην ξεστομίσω, ακούσω και αποτρελαθώ.
Πότε αναρωτιέμαι ο δύστυχος θα σταματήσω να γράφω το όνομά σου στο χαρτί της εφημερίδας αφηρημένος όταν είμαι ενώ μιλάω στο τηλέφωνο, αφού έχουν ήδη περάσει τόσα χρόνια.



"Ένας κουφός κρυμμένος στο λαρύγγι μου 
αρχειοθετεί τα ουρλιαχτά μου."
-Παντελής  Μπουκάλας

Παρασκευή

Tου μορφασμού.

Ο ένας πλάι στον άλλον 
στο πλάι του άλλου κανείς. 

Γεμάτη είναι η άδεια ζωή μας με ξένους ανθρώπους. Ανθρώπους περαστικούς, υπεραστικούς, του κρεβατιού, της τάβλας, της καύλας, του σπιτιού, του δρόμου, του υπόδρομου. Με φουσκωμένα χείλη και φουσκωμένα μυαλά με φαγωμένα νύχια με λαδωμένα μαλλιά και σπυράκια. Γεμάτη είναι η άδεια ζωή μας με ξένους ανθρώπους.

Δεν φταίω, δεν φταις, δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από εμένα κι εσένα. Ίσως πάλι να μην φταίμε ούτε εμείς. Πάει καιρός που σταμάτησα να πλένομαι, κάθε που αποχωριζόμουν τα νεκρά μου κύτταρα σε ένοιωθα όλο και πιο μακριά μου. Πως πνίγεσαι στους υπονόμους.
Σαν να σ' έχανα. Σαν να έχανα.

Ο έρωτας μένει μακριά και πάει καιρός που σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνο. Ωστόσο όταν απολύτως τίποτα δεν έχει αξία για εμένα, φρόντιζε έρωτα να βρίσκεσαι κάπου κοντά στο διαμέρισμα μου, να εισβάλεις γρήγορα, να μου θυμίζεις πως τίποτα δεν χάθηκε στα γρήγορα και να μου δίνεις το χάπι που παίρνω όταν τέτοια ποιήματα γράφω, που κρύβω στο τρίτο συρτάρι με τα πορνοπεριοδικά.

Το ροζ τατουάζ στο μπράτσο σου και όποιος αγαπηθεί πρώτος.



Τρίτη

Ο φούρνος στην Ελλανίκου.



Τι να σου πω για εμένα, για να με μάθεις καλύτερα;
Ποιος είμαι; Ποιος είμαι;
Τι κάνω τα βράδια μετά το πανεπιστήμιο; Κάθομαι, ο "δήθεν" μπροστά στο  laptop του αδελφού μου κι προσπαθώ να γράψω το τέλος κάποιου ποιήματος.
Τι τρώω; Παραγγέλνω από έξω.
Αν ακούω μουσική; Ακούω.
Αν μου αρέσει η Laura Marling; Ναι.
Αν γουστάρω τα απογεύματα στο δρόμο για το σπίτι να με πετυχαίνει η βροχή κι να κάνει τα ρούχα μου κουρέλια; Υπάρχω κι χωρίς αυτό.
Που μεγάλωσα; Κρήτη.
Αν οι γονείς μου είναι οκέι; Και με το παραπάνω.
Με ποιο χέρι γράφω; Προτιμώ το αριστερό.
Αν έχω αδέλφια; 2
Αν μου αρέσει ο Brassens; Σε μετάφραση Νόττα κάτι λέει.
Αν με άγγιξε το "δίδαγμα του ηλιοτρόπιου"; Δεν το πολυκατάλαβα, αλλά έπιασα το νόημα πάνω κάτω, καλό είναι.
Το νέο CD του Tom Waits; Δεν τρελάθηκα.
Αγαπημένος τραγουδιστής; Το αρμόνιο που έχω στο σπίτι έχει μια ρύθμιση...
Ταξίδια; Ναι.
Λεφτά; Όχι.
Με αγαπάς; Μαλακία ερώτηση.

Τι να σου πω για εμένα, για να με μάθεις καλύτερα;
Αν θερμαίνω τις κάλτσες μου όλη νύκτα στο καλοριφέρ για να είναι ζεστές το επόμενο πρωί; Όχι αλλά  αν μη τι άλλο είσαι ευρηματικός.
Αν καπνίζω; Σας παρακαλώ δεν θα ήθελα.
Τι κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά; Αυτό.
Πόσο λατρεύω τα φιλιά μας; Τόσο όσο διαρκούν.

Τι να σου πω για εμένα, για να με μάθεις καλύτερα;
Μάθε με χωρίς τίποτα να πω, μήτε το όνομα μου, λέγε με Oliver.
Κι αν ποτέ με δεις στο δρόμο, φωνάξεις το όνομα μου και δεν γυρίσω, μην διστάσεις, βγάλε από τα αυτιά μου αυτά τα κακόγουστά πράσινα ακουστικά, πιάσε με από το χέρι. 
Ξέρω ένα καλό cafe κάπου εκεί κοντά, όπου μπορούμε να καθίσουμε ήρεμα, να πιούμε έναν καφέ φίλτρου τούμπανο σε ζάχαρη κι σε γάλα, να σου πω για εμένα τα πάντα, να με μάθεις καλύτερα βρε αδελφέ.

Δευτέρα

Από τις δεκαεπτά κι έπειτα.



Μπορεί ο θυμός να μην βγει απο τα δόντια μας έξω, να μείνει μέσα στο στόμα κι η γλώσσα μας να μην πυρακτωθεί;



Η ώρα Μια το μεσημέρι, καφέ στην Τζορτζ, τσιγάρο,
παραμονή της Μέρας που περιστέρια με πανό στα χέρια, καθισμένα σε κάγκελα,
άνοιξαν τα κλουβιά, ελευθερώνοντας ένα τεράστιο πλήθος νέων ανθρώπων
έξω απο το πανεπιστήμιο.



Πιο επίκαιρος από ποτέ,
πλησιάζω κοντά σου
σου πιάνω το χέρι

από πότε έγινε ξανά ανεπίκαιρη, η επίκληση στην ελευθερία;

Κυριακή

Oφειλή περιπέτειας, ωφέλη ταξιδιού.

Ω. 1
Ευτυχώς που ήρθατε, γιατί πριν κρύωνα.                                                   ~στην Τιτίκα

Ω. 2
Μην διαμαρτύρεσαι που διαμαρτύρομαι,
δεν με γνώρισες στη μπουάτ, σε διαδήλωση με γνώρισες.          ~στην Σόφη και στον Βασίλη

Ω. 3
Όσο σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
μεταμορφώνομαι σε αναλογικό ρολόι,
που χει για λεπτοδείκτη,
ένα κοφτερό μαχαίρι.
Έτσι κάθε δευτερόλεπτο απουσίας σου στο στήθος μου αποτυπώνει.       ~Π.Κ.

Ω. 4
Tις νύκτες που μένεις στο σπίτι μου,
σου μιλάω για ιστορίες και κόλπα,
πίνουμε κρασί Κρητικό που πάτησα, μικρό παιδί, το '96
κοιμάται ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,
κι η πόρτα, η πόρτα μένει πάντα ξεκλείδωτη,
κι εγώ, εγώ δεν ανησυχώ για τυχόν ληστές.
Αν μπουν;
Ας μπουν στο σπίτι παραβιάζοντας της κλειδαριά ή όπως αλλιώς γουστάρουν,
σύντομα θα καταλάβουν, πολύ σύντομα, βλέποντάς μας,
πως τίποτα που αξίζει πολύ δεν μπορούν να κλέψουν,
αφού να το πιάσουν καλά καλά δεν θα μπορούν.


Ω. 5
Μάλλον τόσο σε αγαπάω,
που πρόσεχα και την κάθε μου κίνηση,
το κάθε τι που σου λεγα.
Μη και μου ξέφευγε πως σε έχω απατήσει.


Τρίτη

Notes.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μια η γυναίκα που θα σε καθορίσει κι αυτή η μάνα σου, μια φορά κι αν κλάψεις, για εκείνη να ναι.

ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Πως η αλήθεια πονά τόσο όσο πονούν τα μέσα εκείνου που την ιστορεί,
και πως το ψέμα καίει τόσο όσο καμμένος δεν είναι εκείνος που το λέει,
να θυμάσαι.
Kαι πόσο δύσκολο είναι παρ' όλα αυτά, να ξεχωρίσεις το ψέμα απο την αλήθεια.
Ωστόσο τίποτα να μην σε πτοεί.
Ο κόσμος να χαλάσει, μην κλείσεις ποτέ την πόρτα στην αγάπη.
Κλείσε τα μάτια,
και ψόφα αν δεν έχεις ποτέ σου ερωτευτεί.

Και επιτέλους πέρνα από εδώ,
να μην φοβάμαι την σκιά μου, τους καθρέφτες, τα χρησιμοποιημένα εσώρουχα, τις βροχερές νύκτες εκείνες που δεν πρόλαβα να σε ακούσω να μου λες καληνύχτα από το γαμημένο ακουστικό τηλεφώνου,
να μην φοβάμαι τους ληστές που μπαίνουν στο σπίτι παράνομα.
Τι να μας κλέψουν που να αξίζει, όταν αγκαλιά είμαστε, αφού να το πιάσουν, δεν θα μπορούν.
Έλα και βγάλε με από αυτήν την σκλαβιά του επαγγελματικού ανταγωνισμού, της ταχύτητας και των κλωνοποιημένων τραγουδιών, έλα να πετάξουμε πάνω απο το καυσαέριο να μυρίσω εγώ εσένα και εσύ εμένα τον ιδρώτα μας. Έλα και βγάλε με απο την μουντή τους σκλαβιά, έλα κι οδήγησέ με στον πολύχρωμο σου πλανήτη να μαι δίπλα σου ελεύθερος κι απαλαγμένος.
Ένια σου και ξέρεις πόσοι μετά απο εμάς θα ακολουθήσουν;
Δεν θα προλάβουμε να νοιώσουμε μοναξιά, ίσα ίσα θα μας φτάσει ο χρόνος, λίγο μόνοι να μείνουμε.
Επιτέλους πέρνα από εδώ να σε δω
το αβέβαιο μέλλον της Γης ας έχει για standard την αγάπη μας,
την περίεργη, την πρωτόγνωρη.


ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μια η μεγαλύτερη ευτυχία, όταν πρέπει να σταματήσεις να έχεις ήδη τελειώσει.

Παρασκευή

Όταν στο λόγο μας αυτοσχεδιάζουμε ζωγραφιές φτιάχνουμε πάνω στο χαρτί.

Γράφω με ερωτικά γράμματα,
που 'χουν καμπύλες μακριές κι του έρωτα μελάνι,
ερωτικά Γράμματα,
με Δέλτα Νείλου στα μάτια.

Γράφω με κεφαλαία γράμματα, με μελάνι μαύρο πάνω σε κόκκινο χαρτί
αναμνήσεις.
Μα όσο ο καιρός περνά
με πιάνω να γράφω
για τα χάλια μας
για τα ξεπεσμένα χάδια μας
για τις απόρριψη που δέχτηκαμε, απο την κοινωνία μας.
Μια κοινωνία στην οποία βρισκόμαστε κι ζούμε.
Παγιδευτήκαμε μέσα της ανήμποροι να βγούμε.

Με ένα στυλό κι ένα χαρτί ουδέτερο σου στέλνω ερωτικά γράμματα, τον πόνο μου σου λέω.

Η απαισιοδοξία δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, αλλά ταιριάζει στον γραπτό μου λόγο.

Η απαισιοδοξία δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, ωστόσο η αισιόδοξη πτυχή του εαυτού μου είναι όπως κι να το κάνουμε αρκετά πιο μωροπίστευτη.

Σάββατο

Καλό μήνα.

Καλό μήνα εύχομαι,

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ
αν σας αξίζει κάτι καλύτερο απο αυτό το οποίο ήδη στα χέρια σας κρατάτε,
στην αγκαλιά σας σφίγγετε,
τα χείλη σας φιλούν;
Σε όλη μου την ως τώρα ενήλικη ζωή, ψάχνω να βρω το καλύτερο που θα μπορούσα να έχω,
κι μόλις συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει,
πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απο μια αισιόδοξη καλημέρα κι ένα πουλί ελεύθερο που πετά.

Παρασκευή

Οι γλυκές ιστορίες γράφονται με γιώτα καραμελωμένο.


Όνειρα και ιδέες σε τρώνε όταν μόνος πονάς,
Γιατί πονάς πολύ,
Γιατί πονάς συχνά.

Ονειροπολείς, χαμογελάς, απορείς με τη διάθεση σου,
-χαζές απορίες, πολύς θόρυβος, φύγετε.

Ξανά μόνος, δίχως απορίες, μόνος ξανά.

Βρίσκεις χρόνο,
γίνεσαι κτίστης,
άλλος Απόλλωνας,
κι εκεί χτίζεις ιδέες
Εσένα.



Είσαι εδώ και ας μην ήσουν ποτέ.
Ορίζεις αόριστος , και της ζωής μου την κατεύθυνση.
Στην καρδιά μου, το όνομά σου, χαράζεις.
Τι κι αν αλλάζεις, μήπως σε γνώρισα ποτέ.
Σε βλέπω πάντα,
Και πάντα σε βλέπω σαν να ‘ναι πρώτη φορά.
Τι και αν αλλάζεις ,μήπως σε γνώρισα ποτέ.


Ποίημα του  Άλκη

Πέμπτη

Desperate.

Μείνε μια νύκτα ακόμη πλάι μου,
να προλάβω μέχρι αύριο το πρωί,
να συνειδητοποιήσω,
τι διαμάντι θα πει ο πετεινός πως χάνω.

Μείνε μια νύκτα ακόμη πλάι μου ντεσπεράντο!


Πέμπτη

Το πρώτο μου καλοκαίρι.


Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν φύγω από εδώ, είναι να σε πάρω μαζί μου,
να σου δείξω που έχω θάψει την καρδιά μου χρόνια τώρα,
να καταλάβεις γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να σε ερωτευτώ.

Θα σε πιάσω από το χέρι,
θα ενώσω τα χείλη μου με τα δικά σου,
θα κλείσω τα μάτια
και μυρίζοντας μουρέλα κι άγρια γη, θα σε οδηγήσω στο οικογενειακό μου σκάμμα. 

Θα το δω,
θα δακρύσω, γιατί θα χω καιρό
θα πάρω μια βαθιά ανάσα
και θα σάξω.

Θα ψηλώσω, αυτόματα,   
θα βγάλω φτερά,                                                                                      
θα γίνω αγγελιοφόρος, πελαργός και θα πετάξω.            

Θα συρρικνωθώ
σκουλήκι θα γίνω
και θα σκάψω.

Εκεί θα σκάψω,
θα σκάψω και θα βρω τη καρδιά μου να κτυπά ακόμα,
θα ανοίξω τα ράμματα που χω στο αριστερό μου στήθος, 
θα τη φορέσω γρήγορα, γρήγορα
θα ξεκολλήσω τα χείλη μας
και επιτέλους ερωτευμένος, θα σε φιλήσω στο στόμα .



Τρίτη

Palermo Palermo.


Αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά το καλύτερο κομμάτι κοτόπουλου.
~.~
Στα ελληνικά, παίζω πιάνο, προβάλλομαι στην γερμανική τηλεόραση και η νύκτα πέφτει στο Παλέρμο.
~.~
«Αυτό που η κάμπια ονόμασε τέλος του κόσμου, η ζωή το ονομάζει πεταλούδα»
~.~
Να με καθρεπτίσουν τα μάτια σου ένα απόγευμα, μια άκυρη στιγμή καθώς περνάω απο δίπλα σου,
να με θυμάσαι κι αύριο το βράδυ
Μια σκέψη σου να μαι, αχ!
Και η μοναδική μακάρι.
~.~
Η αθωότητα είναι η γοητεία σου όλη.
 ~.~
Είναι αλήθεια μοναστήρι το κρεβάτι μου.
Ένα κόλπο με χαρτιά το αίσθημα μου είναι, αλήθεια. Και να γουρλώνεις τα μάτια σου.
~.~

Μοναξίλα, αγάπη μοναξίλα.
Κάνει τα πόδια να μυρίζουν.
 


Τετάρτη

Η ερωτική εξομολόγηση του Γιώργου.


Έγραψα το όνομα σου σε παραλία με ξύλο αλμυρικιού
το πήρε το κύμα
-καλοκαίρι

Έγραψα το όνομα σου σε βυθό με κοχύλι αγκαθωτό
το πήρανε τα ψάρια
-απόγευμα

Έγραψα το όνομα σου στο σκονισμένο παρμπρίζ ενός Mazda με τον νύχι μου
το πήρε ο πακιστανός
-Ελλάδα, Αθήνα, Πατησίων, στα φανάρια
 


Θα σε φωνάζω θάλεια Ζωή,
για μια ολόκληρη ζωή,
 γιατί υπήρξες αγάπη αναγελούσα.



Ο Γιώργος:

Έγραψα το όνομα σου στη παραλία και το πήρε το κύμα
Έγραψα το όνομα σου στο βυθό και το πήρανε τα ψάρια
Έγραψα το όνομα σου στο αμάξι και το πήρε ο πακιστανός

Παρασκευή

GALA


Χωράω στην παλάμη σου και δυο φορές
Τα που δεν λες
Ψάχνω στα λόγια που μου πες

Στα ανήσυχα σου βλέμματα, θαυμάζω
Εκείνο που τα βράδια
φως δίνει στα φεγγάρια

Χωράω στην παλάμη σου και δυο χωράω.

Μέσα μου ζει κι ο έρωτας.



Οι νύκτες στην μπλαβιασμένη Αθήνα μοιάζουν με σκιές, απροσδιόριστες,
ανθρώπων που πέρασαν και δεν άγγιξαν.  

~.~

Οι φίλοι τον κοιτούν και τρέμουν,
πως έγινε έτσι το παιδί,
αυτό που κάποτε έσταζε μέλι για δάκρυα,
ξερνάει μιαν ανθρώπινη ψυχή
κάθε βράδυ
κάθε βράδυ, τα ίδια και τα ίδια,
να με φωνάζετε ξένο. Ξένο!

~.~

Τα  πάθη μου πέφτουν δάκρυ δάκρυ, μα δεν λυτρώνομαι,
κάθε τέλος νύκτας  χύνω κανάτες βρωμιάς, λες και κάνει ένα άπλυτο σύννεφο γιορτή πάνω από το κεφάλι μου.


Πέμπτη

Όλα για μένα. Όλα δικά μου.


Γυρίζω τον χρόνο πίσω όποτε βρίσκω χρόνο ελεύθερο, σε θυμάμαι, επικοινωνώ μαζί σου,
χάνομαι στον χρόνο, πηδάω από σύννεφο σε σύννεφο ευτυχισμένος, χορεύω ρόκ εν ρολ,
τρώω παγωτά, τρέχω, πηδάω από σύννεφο σε σύννεφο ευτυχισμένος, αρμενίζω στα πέλαγα,
τρώω παγωτά, τρέχω, κάνω βουτιές σε αγκαλιές, τραγουδώ.

Έπειτα παίρνω το πρώτο ταξί που βρίσκω στο δρόμο μου,
και γυρνάω σπίτι πίσω στην πατούμενη γη.

Είναι πάλι στιγμές που λέω από μέσα μου
- πόσο άδικο να μας χωρίζει απόσταση ικανή να καθιστά ανέλπιδη ευχή ένα σου άγγιγμα
- πόσο άδικο να ναι τόσο μικρό το χέρι σου.

Γιατί ξέρω, πως η αγάπη δεν κάνει την γη να γυρίζει,μα μια βόλτα στο πάρκο μαζί σου να αξίζει τον κόπο.
Για εμένα που τα πάντα είναι να μου πιάνεις το χέρι, το πάντα ιδρωμένο. 
Του που διψά για αγάπη το χέρι, το χέρι μου.

Το πρώτο ενικό πρόσωπο μου, έκανα μάσκα, και όταν σε θυμάμαι,
χάνομαι στον χρόνο,πηδάω από σύννεφο σε σύννεφο ευτυχισμένος, χορεύω ρόκ εν ρολ,
τρώω παγωτά, τρέχω, πηδάω από σύννεφο σε σύννεφο ευτυχισμένος, αρμενίζω στα πέλαγα,
τρώω παγωτά, τρέχω, κάνω βουτιές σε αγκαλιές, τραγουδώ.
Έτσι μου φεύγει η λύπη, έτσι περνάει ο πόνος μου, ο χρόνος μου και με αφήνει

Σάββατο

Όμορφο μπορώ.


Το ομορφότερο μπορώ είναι εκείνο,
 που φέρνει πίσω ανθρώπους και στιγμές, σαν να ήταν χθες,
προτού μια για πάντα πίσω σε αφήσω.
~.~
Όσες φορές γυρνάω πίσω,
βλέπω στα μάτια των δικών μου τα μάτια του,
τον που έμεινε εδώ και πίσω,
τη ζωή και τα όλα του.
~.~
Αλλάξαμε δέρμα, μετακομίσαμε μακριά ο ένας από τον άλλον, μεγαλώσαμε, συχνάζουμε σε άλλα στέκια μα με τους ίδιους φίλους, σε ξέχασα, με ξέχασες, και πίνουμε την ίδια ώρα καφέ, την ίδια ώρα ξυπνάμε, ακούμε την ίδια μουσική, με τον ίδιο τρόπο περπατάμε, φοράμε όμοια πουκάμισα, ακούμε στο πως – όμοια μας ονόμασαν κι τους δύο, κι όταν κοιταζόμαστε στον καθρέπτη κάνουμε τις ίδιες κινήσεις ακριβώς,
δικέ μου.

Κυριακή

ΑΓΑΠΗ express


Η αγάπη έγκειται στην επούλωση τρύπας, έχει να κάνει κάτι με σοβάντισμα, για να μη μείνει χαραμάδα, να μη μπορέσει και χωρέσει και χωθεί από κάπου η τσιλιβήθρα μοναξιά.
Η αγάπη έγκειται στην επούλωση της τρύπας που σου αφήνει η μυρωδιά της διάβρωσης, πως λιώνεις.
Η αγάπη σου έγκειται στην επούλωση των τρυπών της καρδιάς, στην συντήρηση και στην συντροφιά.

                                                                        ~.~

Η αγάπη βέβαια έχει κουφάνει κόσμο, αν δεν προσέξεις ποιον ερωτεύεσαι, έρχεται και μπαλώνει λάθος τρύπες. Κουφαίνει και τυφλώνει άμα λάχει.

                                                                        ~.~

Ο Έρωτας είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι πολύ, που δεν σκέφτομαι τίποτα πριν το κάνω, και που σκέφτομαι όταν κάνω κάθε τι άλλο πέραν αυτού.
Δίνει ώθηση για μια καλύτερη ζωή.  
Δίνει ώθηση, και ερεθίζει.

                                                                   

Πέμπτη

Ασπρόμαυρο calculator.


Βαραίνει το Λόγο μια φωνή από τα περασμένα
Πως "δεν υπάρχει δεν μπορώ μόνο δεν θέλω υπάρχει"
Ότι με ξέρει χάσκει
Και εγώ που το ποθώ απεγνωσμένα
Ψάχνω να βρω τι φταίει.

Βαραίνει το Λόγο μια φωνή – μιλάει εκείνη τώρα
Πως "δεν υπάρχει δεν μπορώ μόνο δεν θέλω υπάρχει"
Έρχεται μπόρα : 
ΌΤΙ ΝΑ ΘΈΛΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΚΑΙ ΌΤΙ ΜΠΟΡΏ ΔΕ ΘΈΛΩ.


Ξέχασα ποιος με γέννησε ή ποίος με έχει σπείρει
Ξέχασα τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσω.

Παρασκευή

Βαθουλώνω, για ξεχαρβάλωνε.

Το λουκάνικο Μπέρι είναι ερωτευμένο με μια γουρούνα, κι άλλοι τέτοιοι αδιέξοδοι έρωτες.

Όταν μιλάω δεν με ακούει κανείς, κι όμως όσο σου μίλαγα δεν με ένοιαζε στιγμή αν κανείς άλλος με ακούει, ένα παιδί δεν έχει λόγο να φοβάται.

Δεν με ξέρεις για να με αγαπάς.

Η γάτα κυκλοφορεί γυμνή χωρίς αιδώ στο σπιίτι, τα δελφίνια ζούνε χωρίς καημό κανένα, και τα πιθήκια συνεχώς γελάνε. Μόνο ο άνθρωπος κλαίει, μοναχός αισθάνεται, πεθαίνει από την πείνα όσο άλλοι από πολύ φαί, ντρέπεται και ντύνεται. Πόσο ξέπεσε έτσι το ζώο αυτό που σκέφτεται!


Κυριακή

Ο "περπατώ πάντα σκυφτός"

Ο περπατώ πάντα σκυφτός το δρόμο
κοιτάζει ένα φεγγάρι σαν κι το αποψινό, αντικατοπτριζόμενο, μέσα από πηγάδια.
Μόνος περνά τα βράδια.
Ζει τη ζωή ενός όπως τους λεν λεχρίτη,
ζυγίζει την αξία της ζωής του, κάθε βράδυ, και μας προειδοποιεί :
ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!

                                                   ~.~
Δεν αγαπάω πολύ κόσμο, μα σε αγαπώ. Τις νύκτες κλείνω τα μάτια μου και μόνο εσένα δε θωρώ,
στο σκοτάδι δεν κάνουν όνειρα οι άνθρωποι -ποιός ονειρεύεται ένα μέλλον με σκιές. Δεν αγαπάω πολύ κόσμο, μα σε αγαπώ.
 

Τρίτη

Χαρά στο νέο που θα σε πάρει

Χαρά στη μέρα που θα φανείς, που θα χει ήλιο και άδειους δρόμους.
Χαρά στη μέρα που θα σε δω που θα 'σαι 'δω και θα αναπνέεις.

Μια Κυριακή, να 'ρθεις πρωί, να μην σε θωρήσει άλλος
να 'ρθεις για μια μικρή στιγμή, και να μείνεις εδώ για πάντα.

Όταν έρθεις θα χαρώ τόσο που δεν θα ξανα αρρωστήσω ποτέ, θα ζωγραφίσω τους πιό όμορφους πίνακες
όταν έρθεις, θα ανθίσω, θα καθίσω δίπλα σου και θα αποκοιμηθώ.



Σάββατο

Cherry blossoms

"Όταν θροΐζει ο για πάντα στη καρδιά μου επάνω σκαλιστός, κανείς δε ξέρει τι περνώ."

Χορεύω με τη σκιά μου το χορό που μου έμαθες Γιού, εσύ που τηλεφωνείς τη μητέρα κάθε μεσημέρι
χαρούμενη-στεναχωρημένη
χαρούμενη-στεναχωρημένη, σα πάπια.
Χορεύω κι εγώ την θύμηση της γυναίκας μου, εδώ
στην Φουτζιγιάμα, που θα ‘ταν ωραία κι αν δεν υπήρχαμε εμείς.
Ξάφνου πως να! γιόμισε η λίμνη αγκαλιές
"χορεύω με ένα ροζ τηλέφωνο βαμμένη άσπρη ως κάτω
βαμμένη άσπρη κάτω από ανθισμένες κερασιές."


Αλήθεια ποιό το νόημα;
 Όταν ανθίζετε εσείς που μας θυμίζετε ποιός ο Λόγος, βρίσκω νόημα Γιού,
"να κοιτάς τα λουλούδια", να κοιτάς τα λουλούδια. Άνοιξη και βρίσκω νόημα ανάμεσα σε πράσινης σκιάς μάτια, σε μαύρης σκιάς σώμα, άνοιξη και βρίσκω νόημα στη ζωή μου Γιού.
 

Πέμπτη

ΜΟΝΟ-ΛΟΓΙΑ

Την μοναξιά δεν την νομίζω ξένη,
την κουβαλώ μαζί μου όταν με φίλους βρίσκομαι
όταν ο δρόμος με φέρνει σ' άγνωστα μέρη
όταν σε πιάνω απο το χέρι, την έχω και απο πίσω μου σέρνεται σα σκυλί.
Την μοναξιά δεν την φοβάμαι,
συμφιλιωθήκαμε
μαζί αδυσώπητοι και λιγδιασμένοι κοιτάμε πως θα περάσουμε το μήνα, αλίμονο, δεν την νομίζω ξένη.
Ξένο καλώ το που δε με καταδέχεται, το ασύντροφο, κι η μοναξιά ρούχο που μ' όλα πάει.
- κουρέλι

Στερώντας μου την θάλασσα, το τρέξιμο, την πτήση
Δεσμεύοντας με να μετρώ με βήμα αργό την γη
Τι καταφέρατε; δείτε τι έχετε κερδίσει:
Κινώ τα χείλη μου –να τα δεσμεύσει ποιος μπορεί;

Τρίτη

τούμπαλιν


Εκδρομώ ασήκωτα Πάντοτε
δίχως αιτία  
Σε ζητώ 
για λόγους πολλούς.

Με το πάγιο πως, κάπου υπάρχει θεός, σε ψάχνω και επιτυχώς σε βρίσκω
γράφω ερμαφρόδιτες ιστορίες για κιθάρα και πιάνο 
σε χάνω 
και το εν πάλιν με καθιστά αιώνιο.
 ζήτησα μάταια μια θέση στο παράδεισο, σήμερα, που παράδεισος πια δεν υπάρχει.

Πέμπτη

ανα παρα καλώ


ποιά είναι η ώρα που γράφονται ποιήματα 
-όταν είσαι ευτυχισμένος δεν έχεις χρόνο να γράψεις ή να σκεφτείς ή έχεις τόσο άπλετο που γράφεις ημερολόγιο να καταγράψεις τις ευτυχισμένες σου στιγμές μη και τις χάσεις δεν κατακρίνω,
-όταν είσαι μόνος και ξέρεις πως τη σιγή, σου αναταράσσει η αναπνοή και το κρασί δεν κατεβαίνει αφού τελείωσε μόνο η ποίηση σου τρέχει από τα μπατζάκια όταν δεν έχεις που και τι να πεις και που να πας και σε ποια αγκαλιά να φωλιάσεις.

ΜΑΖΙ

Μαζί, να αγκαλιαστούμε και να πετάξουμε
ελεύθεροι
Κι όσο βαστάξουμε, κι όσο μπορούμε

Πολύ να γελάμε και πολλά να πράττουμε να τραγουδάμε
Να αγαπάμε αδιάκοπα όσο ζούμε
Να μην πεθάνουμε
Ποτέ.





 ΑΜΟΡΓΟΣ Χατζιδάκις, Γκάτσος

μη φύγεις


Την μέρα που θα φύγεις, θα ξεχάσω όλες τις άσχημες στιγμές που ζήσαμε ευθύς.
Μα μην σταθεί τούτη η αιτία της φυγής.
Μην φύγεις αν δεν μου πεις που πας, αν μείνεις να μου πεις για πόσο.
Όταν δε σε βλέπω και λέω πως δεν είσαι πουθενά ,και πως είσαι συγχρόνως οπουδήποτε, πρέπει να τρώω όλη την γη για να σε βρω,
Και δεν το θέλω.



Όπου και αν πάς
Την χαρά σκορπάς
Το σκοτάδι παίρνεις
Με συνεπαίρνεις.
Και εγώ σε λατρεύω Θεία!
Στης γειτονιάς την παλαιή πλατεία την μαγική…
Την Κυριακή.


πρωτοβρόχια


Πάει κι αυτό το καλοκαίρι
Πάει το κορμί το αλατισμένο
Πας κι εσύ.
Με βρίσκει ο Σεπτέμβρης να κινώ στο δρόμο που εκκίνηση δεν έχει.



ΖΩ


Να μυρίσω προσδοκώ το μπουμπούκι ενός ρόδου που μόλις άνθησε, και να γευτώ ένα κομμάτι ψωμί βγαλμένο μόλις από τον φούρνο της γιαγιάς.
Να δω προσδοκώ το ολόγιομο φεγγάρι δίπλα σε φίλους που αγαπώ, και τον ήχο μιας ολόχρυσης άρπας να ακούσω.
Μα γέρασα, και δεν ακούω καλά.
Δεν γεύομαι, και για να δω φορώ γυαλιά.
Αγαπάω όμως την ζωή, την μυρίζω και μυρίζει ανθισμένο τριαντάφυλλο
Την γεύομαι και έχει γεύση γλυκιά και ζέστη.
Ηχεί υπέροχα στα αυτιά μου, και θωρώντας την, βλέποντας την, της χαμογελώ
Και την ευχαριστώ που με όρισε ικανό να την αισθάνομαι.

και αγκαλιαζόμαστε


Τύχη κατατρέχει τους άτυχους, τύχη με έψιλον-γιώτα
Σε τείχη κλεισμένοι κι ολομόναχοι
Παραμιλούν.
Κι αναρωτιόνται αν έτσι θα συνεχίσουν τα πράγματα να γίνονται και να συμβαίνουν.
Να χάσκουν.
Τότε είναι που ερωτεύονται,
Και γίνονται τα τείχη ,
Ύψιλον
Κι αγκαλιαζόμαστε!


εκδικώ


 Ότι με πόνεσε απωθώ.
Δίχως να μιλώ.
Δίχως να κάνω πως πονώ.
Δίχως να αντιδρώ. Μονάχα με το να επιβιώνω.
Αργά ή γρήγορα λιώνουν τα κακά που με πότισαν  στεναχώριες.
Χρόνια πολλά να με κλωτσούν χωρίς να πέφτω,
Κι άλλα τόσα  να με παρακαλούν μάταια να τα συγχωρέσω,
Μάταια, γιατί δεν συγχωρώ.
Αγαπώ όσους τους πρέπει κι όσο τους πρέπει. Δεν αφήνομαι!
Γιατί αν και η αγάπη είναι μια ανεξάντλητη πηγή που ρέει πλάι στις φλέβες ,
την στάζει μια – μια την σταγόνα.
Αγαπώ όσους τους πρέπει κι όσο τους πρέπει. Δεν αφήνομαι.
Γιατί η αγάπη  την στάζει μια – μια την σταγόνα.


Αθανασία


Τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα, διανύω αποστάσεις μακρόσυρτες, ξυπόλητος και δεν κλαίω, δακρύζω αλίμονο σαν χθες κι αντιπροχθές, άνθρωπος είμαι και συγκινούμαι και οργίζομαι, μα  τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα. Τον διάβολο να καλέσω δεν φοβάμαι να του πω σάπιος είσαι,  τίποτα. 


 

Τρίτη

αμοργός, και πάλι


Μαζί, να αγκαλιαστούμε και να πετάξουμε
ελεύθεροι
Κι όσο βαστάξουμε, κι όσο μπορούμε

Πολύ να γελάμε και πολλά να πράττουμε να τραγουδάμε
Να αγαπάμε αδιάκοπα όσο ζούμε
Να μην πεθάνουμε
Ποτέ.