Δευτέρα

Rust.

το πώς επιβιώνω και το αν


Ύστερα σχεδόν από έναν χρόνο, κοίταξα ξανά τον εαυτό μου στον καθρέπτη του μπάνιου.
Κι του μίλησα ειλικρινά.

Μπορεί να μην σου ανήκω, του είπα, να μην είμαστε φίλοι, μα I love you dearly.
Μπορεί να μην δακρύζουν τα μάτια μου πια, μα στάζει η βρύση του μπάνιου.
Πως άλλαξα Ιδανικά εξομολογήθηκα,
πως Ιδανικά είναι κι αυτά είπα, για να με υπερασπιστώ στον εαυτό μου.
Μπορεί να μην ανοίγω τα χείλη μου για να μιλήσω,
μα την χροιά μου ακούς όταν σου απευθύνουν τον λόγο οι φίλοι μου.

Ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος.
Ο ουρανός, δεν είναι γαλάζιος.
Το τοπίο, το οποίο όπιο πίνω για να δω, είναι πάντα πιο φαντασμαγορικό.
Κι πως o ουρανός δεν είναι γαλάζιος, του δήλωσα.


Τότε ήταν που τα χέρια μου πήραν την πρωτοβουλία. Άνοιξαν το μάτι της κουζίνας κι τοποθέτησαν πάνω του το πρόσωπό μου. 
Περιμένοντας, υπομονετικά. 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ


Παίρνω δύναμη από το χαμόγελο ενός αγοριού που πετυχαίνω τυχαία στο δρόμο,
μπορεί να μην έχετε το ίδιο όνομα, να του λείπουν τα δύο μπροστινά δόντια και η ικανότητα να σε μιμείται, μα λέω στον εαυτό μου πως σου μοιάζει.
Ωστόσο δεν σου μοιάζει αλήθεια αλλά μπορώ να το κάνω να.
Έχω φαντασία εννοώ τόση ώστε.


Παίρνω δύναμη από το χαμόγελο ενός αγοριού που πετυχαίνω τυχαία στο δρόμο, 
ανοιγοκλείνω τα μάτια μου,
σε σχηματίζω στο μυαλό,
ανοιγοκλείνω τα χέρια μου και πετάω.

-Αν μπορώ με ρωτάς να πετάξω, όσο εγώ δεν σε ακούω γιατί βρίσκομαι ήδη ψηλά.


Θέληση, πίστη και πολύ απιστία κάνει όμορφα αγόρια να βγάζουν φτερά.




"Ζούσα αραγμένος σε λιμάνι
ώσπου σε αγάπησα"