ΜΑΖΙ

Μαζί, να αγκαλιαστούμε και να πετάξουμε
ελεύθεροι
Κι όσο βαστάξουμε, κι όσο μπορούμε

Πολύ να γελάμε και πολλά να πράττουμε να τραγουδάμε
Να αγαπάμε αδιάκοπα όσο ζούμε

Να μην πεθάνουμε
Ποτέ.

 ΑΜΟΡΓΟΣ Χατζιδάκις, Γκάτσος

μη φύγεις

Την μέρα που θα φύγεις, θα ξεχάσω όλες τις άσχημες στιγμές που ζήσαμε ευθύς.

Μα μην σταθεί τούτη η αιτία της φυγής.

Μην φύγεις αν δεν μου πεις που πας, αν μείνεις να μου πεις για πόσο.

Όταν δε σε βλέπω και λέω πως δεν είσαι πουθενά ,και πως είσαι συγχρόνως οπουδήποτε, πρέπει να τρώω όλη την γη για να σε βρω,

Και δεν το θέλω.

Όπου και αν πάς

Την χαρά σκορπάς

Το σκοτάδι παίρνεις

Με συνεπαίρνεις.

Και εγώ σε λατρεύω Θεία!

Στης γειτονιάς την παλαιή πλατεία την μαγική…

Την Κυριακή.

πρωτοβρόχια

Πάει κι αυτό το καλοκαίρι

Πάει το κορμί το αλατισμένο

Πας κι εσύ.

Με βρίσκει ο Σεπτέμβρης να κινώ στο δρόμο που εκκίνηση δεν έχει.

ΖΩ

Να μυρίσω προσδοκώ το μπουμπούκι ενός ρόδου που μόλις άνθησε, και να γευτώ ένα κομμάτι ψωμί βγαλμένο μόλις από τον φούρνο της γιαγιάς.

Να δω προσδοκώ το ολόγιομο φεγγάρι δίπλα σε φίλους που αγαπώ, και τον ήχο μιας ολόχρυσης άρπας να ακούσω.

Μα γέρασα, και δεν ακούω καλά.

Δεν γεύομαι, και για να δω φορώ γυαλιά.

Αγαπάω όμως την ζωή, την μυρίζω και μυρίζει ανθισμένο τριαντάφυλλο

Την γεύομαι και έχει γεύση γλυκιά και ζέστη.

Ηχεί υπέροχα στα αυτιά μου, και θωρώντας την, βλέποντας την, της χαμογελώ

Και την ευχαριστώ που με όρισε ικανό να την αισθάνομαι.

και αγκαλιαζόμαστε

Τύχη κατατρέχει τους άτυχους, τύχη με έψιλον-γιώτα

Σε τείχη κλεισμένοι κι ολομόναχοι

Παραμιλούν.

Κι αναρωτιόνται αν έτσι θα συνεχίσουν τα πράγματα να γίνονται και να συμβαίνουν.

Να χάσκουν.

Τότε είναι που ερωτεύονται,

Και γίνονται τα τείχη ,

Ύψιλον

Κι αγκαλιαζόμαστε!

εκδικώ

 Ότι με πόνεσε απωθώ.

Δίχως να μιλώ.

Δίχως να κάνω πως πονώ.

Δίχως να αντιδρώ. Μονάχα με το να επιβιώνω.

Αργά ή γρήγορα λιώνουν τα κακά που με πότισαν  στεναχώριες.

Χρόνια πολλά να με κλωτσούν χωρίς να πέφτω,

Κι άλλα τόσα  να με παρακαλούν μάταια να τα συγχωρέσω,

Μάταια, γιατί δεν συγχωρώ.

Αγαπώ όσους τους πρέπει κι όσο τους πρέπει. Δεν αφήνομαι!

Γιατί αν και η αγάπη είναι μια ανεξάντλητη πηγή που ρέει πλάι στις φλέβες ,

την στάζει μια – μια την σταγόνα.

Αγαπώ όσους τους πρέπει κι όσο τους πρέπει. Δεν αφήνομαι.

Γιατί η αγάπη  την στάζει μια – μια την σταγόνα.

Αθανασία

Τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα, διανύω αποστάσεις μακρόσυρτες, ξυπόλητος και δεν κλαίω, δακρύζω αλίμονο σαν χθες κι αντιπροχθές, άνθρωπος είμαι και συγκινούμαι και οργίζομαι, μα  τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα. Τον διάβολο να καλέσω δεν φοβάμαι να του πω σάπιος είσαι,  τίποτα. 

 

αμοργός, και πάλι

Μαζί, να αγκαλιαστούμε και να πετάξουμε
ελεύθεροι
Κι όσο βαστάξουμε, κι όσο μπορούμε

Πολύ να γελάμε και πολλά να πράττουμε να τραγουδάμε
Να αγαπάμε αδιάκοπα όσο ζούμε

Να μην πεθάνουμε
Ποτέ.

ΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΜΕΙ Η ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΑ (ΑΜΟΡΓΟΣ) Χατζιδάκις, Γκάτσος  

Δέσποινα

Και είχε το πρόσωπο του μέλλοντος το θαύμα που γέννησε η Άσπα
θλιμμένο και με κόκκινο κραγιόν
να λέει ψέματα να ζει μονάχη να ζωγραφίζει να τραγουδά από μέσα της
να ζει μονάχη να μηδίζεται για να γίνεται ακόμα πιο ερωτική
να τείνει να γίνει των βράχων
ασάλευτη, μοιραία να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

λόγια ειπομένα μόνο για τον άνεμο

Και θα ακούσεις την φωνή μου παιδική μόνο όταν θα μαι γριά και θα σε έχω ξεχάσει μόνο όχι επειδή δεν σε θέλω, θα με ζητάς δεν θα σε ακούσω και θα κλαίω όποτε και αν θυμηθώ τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα.

παρακαλώ περάστε

Μια μέρα θα έρθω με όρεξη για ζωή και με πρόσωπο χωρίς σπυράκια, να σας μιλήσω για θέματα που σας ενδιαφέρουν, καλοντυμένος και άτριχος, με καλοσχηματισμένο σώμα και από το T-shirt μου, ακόμα εύκολα αναγνωρίσιμο πλήρως το πάλαι ποτέ πολύ ανεπτυγμένο μυϊκό-κοιλιακό μου σύστημα, δυστυχής και αγαπητός δάκρυ και γέλιο να προάγω επιφανειακότητα και γρουσουζιά.

χαράζει χαλάζι και κάτι που δεν αλλάζει

Καληνύχτα.

Να ονειρευτείς λουλούδια.

Κλείσε με στα μάτια σου κι εμένα όταν κοιμάσαι μια φορά.