Πέμπτη

εκδικώ


 Ότι με πόνεσε απωθώ.
Δίχως να μιλώ.
Δίχως να κάνω πως πονώ.
Δίχως να αντιδρώ. Μονάχα με το να επιβιώνω.
Αργά ή γρήγορα λιώνουν τα κακά που με πότισαν  στεναχώριες.
Χρόνια πολλά να με κλωτσούν χωρίς να πέφτω,
Κι άλλα τόσα  να με παρακαλούν μάταια να τα συγχωρέσω,
Μάταια, γιατί δεν συγχωρώ.
Αγαπώ όσους τους πρέπει κι όσο τους πρέπει. Δεν αφήνομαι!
Γιατί αν και η αγάπη είναι μια ανεξάντλητη πηγή που ρέει πλάι στις φλέβες ,
την στάζει μια – μια την σταγόνα.
Αγαπώ όσους τους πρέπει κι όσο τους πρέπει. Δεν αφήνομαι.
Γιατί η αγάπη  την στάζει μια – μια την σταγόνα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου