Rust.

το πώς επιβιώνω και το αν

Ύστερα σχεδόν από έναν χρόνο, κοίταξα ξανά τον εαυτό μου στον καθρέπτη του μπάνιου.
Κι του μίλησα ειλικρινά.

Μπορεί να μην σου ανήκω, του είπα, να μην είμαστε φίλοι, μα I love you dearly.

Μπορεί να μην δακρύζουν τα μάτια μου πια, μα στάζει η βρύση του μπάνιου.

Πως άλλαξα Ιδανικά εξομολογήθηκα,
πως Ιδανικά είναι κι αυτά είπα, για να με υπερασπιστώ στον εαυτό μου.

Μπορεί να μην ανοίγω τα χείλη μου για να μιλήσω,
μα την χροιά μου ακούς όταν σου απευθύνουν τον λόγο οι φίλοι μου.

Ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος.

Ο ουρανός, δεν είναι γαλάζιος.

Το τοπίο, το οποίο όπιο πίνω για να δω, είναι πάντα πιο φαντασμαγορικό.

Κι πως o ουρανός δεν είναι γαλάζιος, του δήλωσα.

Τότε ήταν που τα χέρια μου πήραν την πρωτοβουλία. Άνοιξαν το μάτι της κουζίνας κι τοποθέτησαν πάνω του το πρόσωπό μου. 
Περιμένοντας, υπομονετικά.