Μέσα μου ζει κι ο έρωτας.

Οι νύκτες στην μπλαβιασμένη Αθήνα μοιάζουν με σκιές, απροσδιόριστες,
ανθρώπων που πέρασαν και δεν άγγιξαν.  

~.~

Οι φίλοι τον κοιτούν και τρέμουν,

πως έγινε έτσι το παιδί,

αυτό που κάποτε έσταζε μέλι για δάκρυα,

ξερνάει μιαν ανθρώπινη ψυχή

κάθε βράδυ

κάθε βράδυ, τα ίδια και τα ίδια,

να με φωνάζετε ξένο. Ξένο!

~.~

Τα  πάθη μου πέφτουν δάκρυ δάκρυ, μα δεν λυτρώνομαι,

κάθε τέλος νύκτας  χύνω κανάτες βρωμιάς, λες και κάνει ένα άπλυτο σύννεφο γιορτή πάνω από το κεφάλι μου.