Πέμπτη

ΜΟΝΟ-ΛΟΓΙΑ

Την μοναξιά δεν την νομίζω ξένη,
την κουβαλώ μαζί μου όταν με φίλους βρίσκομαι
όταν ο δρόμος με φέρνει σ' άγνωστα μέρη
όταν σε πιάνω απο το χέρι, την έχω και απο πίσω μου σέρνεται σα σκυλί.
Την μοναξιά δεν την φοβάμαι,
συμφιλιωθήκαμε
μαζί αδυσώπητοι και λιγδιασμένοι κοιτάμε πως θα περάσουμε το μήνα, αλίμονο, δεν την νομίζω ξένη.
Ξένο καλώ το που δε με καταδέχεται, το ασύντροφο, κι η μοναξιά ρούχο που μ' όλα πάει.
- κουρέλι

Στερώντας μου την θάλασσα, το τρέξιμο, την πτήση
Δεσμεύοντας με να μετρώ με βήμα αργό την γη
Τι καταφέρατε; δείτε τι έχετε κερδίσει:
Κινώ τα χείλη μου –να τα δεσμεύσει ποιος μπορεί;

3 σχόλια:

  1. Σκύβω λιγάκι μπροστά.
    Δυστακτικά.
    Ύστερα σε κοιτάζω στα μάτια
    τα γεμάτα αληθεια.
    Ευχαριστώ (χωρίς λόγια).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτη που καθεται διπλα μου λεει πως τα πλαγιαστα γραμματα ειναι μια θεσπεσιοτητα που σαγηνευει τη φαντασια και καλπαζει ο νους σαν αγριο αλογο σε πρασινα χωραφια
    (τωρα αυτηνης που παει δεν ξερω αλλα εμενα παει στο πονηρο) (φατσοκυκλος)
    ανωνυμος επιβητορας

    ΑπάντησηΔιαγραφή