Μην σταματάς

Οι αλήθειες μας, είναι όλες τόσο ευρύχωρες και αθώες,

που αν ψέμα ήταν, δεν θα μας έκαιγε.

Τι όροφο ζεις;
Έχει μεγάλη τραπεζαρία το σπίτι σου;

Από ποια κλίση ο ήλιος πέφτει στα μάτια σου το πρωί και σε ξυπνάει;

Βλέπεις όνειρα;

Πού πίνεις τον καφέ σου τα πρωινά;

Πώς πίνεις τον καφέ σου;

Έχει θέα Λυκαβηττό το μπαλκόνι σου;

Έχει πρόσβαση σε ουρανό;

Απόψε, φανερά βλέπω κάτι, ανάμεσα στα δόντια του,

που θέλει σάλιο να γίνει, συλλαβή, μιλητό,

να αλαλάξει, τα όχι ευρύχωρα μας και αθώα,

να μεταλλάξει τα όχι ευχάριστα μας, σε καλά έτη από εδώ και πέρα.

Απόψε, φανερά βλέπω κάτι, ανάμεσα στα δόντια του.
Mόνο που τα μάτια του μένουν ορθάνοιχτα.
Λήγει, να φτύνει το ταμπάκο 
που πάλι κόλλησε στη γλώσσα του, 
σιωπάζοντας κι αδρανοποιώντας 
τα πάντα.