Πέμπτη

Αθανασία


Τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα, διανύω αποστάσεις μακρόσυρτες, ξυπόλητος και δεν κλαίω, δακρύζω αλίμονο σαν χθες κι αντιπροχθές, άνθρωπος είμαι και συγκινούμαι και οργίζομαι, μα  τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα. Τον διάβολο να καλέσω δεν φοβάμαι να του πω σάπιος είσαι,  τίποτα. 


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου